กวีประชาไท: อดทนจนขันแตก

ขันติกับขันแตกความแหลกร้าว

เรื่องยาวสาวไส้ไปสุดสาย

สมุฏฐานเหตุนั้นภยันตราย

ความแรงร้ายจากตรอมตรมความสมควร

สะสมความล้มเหลวเจ็บปวดนั้นรวดร้าว

การย่างก้าวเก่าสู่ใหม่ไม่คืนหวน

ความรวดร้าวรวมทั้งสิ้นดังดินพรวน

ที่ชักชวนเมล็ดพันธุ์อันตราย

จะปลูกอะไรในผิดถูกให้ลูกหลาน

นั้นเป็นงานชาวสยามความมุ่งหมาย

อหิงสาพาหลานลูกปลูกดอกไม้

แต่สุดท้ายล้มตายโจรร้ายขยี้

ถูกขยี้มากี่ครั้งดังนิสัย

หยามหัวใจประชาล้าศักดิ์ศรี

สามัญชนถูกปล้นมานานผลาญชีวี

เหลือแต่หนี้ที่ท่วมหัวทั่วลุกลาม

มามือเปล่าไม่มีใครให้กระสุน

หมัดลุ่น ๆ ลั่นใส่ไม่ถึงหาม

แม่ไม้มวยไทยใช้สาด แข้งวาดตาม

ท่าไม่งามหรอกดอกไม้เสียบปลายปืน

จากปี 2549 ตามความรับรู้

ใครหนอผู้มอบดอกไม้ให้สะอื้น

รัฐประหารงานโง่งั่งยังยั่งยืน

ใครขมขื่น,รื่นรมย์ชมที่พุง

เรื่องยาวสาวไส้ให้อึงอื้อ

ใครคือมือที่มองไม่เห็นเขม้นมุ่ง

รั้วของชาติญาติพี่น้องทุกท้องคุ้ง

ปราบป้าลุงล้มตายไปมิใช่น้อย

จนสนองสองมาตรฐานผ่านมวยไทย

มีแค่ใจกับแข้งจัดร่วมหมัดสอย

ไม่มีปืนมีดไม้ให้ด่างพร้อย

เหมือนพวกถ่อยทาสทรราชอำนาจโจร

รั้วของชาติอำนาจอธิปไตยใช่ป่าเถื่อน

ไยบิดเบือนบ้าอำนาจบังอาจโค่น

รัฐบาลจากการเลือกตั้งนั่งเงนโงน

ระแวงโดนรั้วของชาติฆาตกรรม…..

จะปลูกอะไรให้ลูกหลานงานถูกผิด

ต้นไม้พิษแพร่พันธุ์ไปใครกลืนกล้ำ

ปลูกฝังระบอบระยำไว้ให้อธรรม

ถูกจดจำนามสกุลสถุนเอย